Aangenaam...

Al zo lang ik mij kan herinneren vertel ik verhalen.  Als kind begon ik met voorlezen, als tiener wilde ik het theater in en later ben ik gaan schrijven. Het is een voorrecht om op zoek naar verhalen de wereld in te trekken of achter een voordeur te mogen kijken. Mijn moeder overleed toen ik 18 was en daarmee leerde ik de dood op jonge leeftijd kennen. 

Ik ervoer bij het afscheid nemen het belang van het vertragen bij een overgang van de ene fase van het leven naar een volgende. Dat doe je samen, maar wel ieder op zijn of haar manier. Daarnaast spelen rituelen en symbolen altijd al een belangrijke rol in mijn leven. Mijn moeder knutselde elk jaar een verjaardagsposter voor ons met een thema, zoals klavertjes vier ter ere van mijn vierde en Sneeuwwitje en de zeven dwergen ter ere van mijn zevende verjaardag, en organiseerde een kinderfeestje in hetzelfde thema, met bijpassende uitnodigingen. Een gevleugelde uitspraak van mijn vader is: “Dat is traditie!” En ik heb een steen in de vorm van een hart verstopt in een oude boomstronk op de plek waar de as van mijn moeder is uitgestrooid en die houd ik altijd even in mijn hand als ik er ben. Verhalen vertellen, afscheid nemen, rituelen en symbolen, uiteindelijk bracht het me hier. Het is een voorrecht om naast een ander te mogen staan in de overgang van de ene fase van het leven naar de andere, of het nu gaat om een nieuw begin, twee levens die bij elkaar komen, of een afscheid.